حاج حمید همه ی دنیای منست آبی رنگین کمان خاطرات کودکیم . جمعه هایم را با قلم موی سبزو صورتیش به شادترین تصویر رنگ میزند . تودوران مجردیش همپایش بودم سینما ،باشگاه جعفری ، کافه لادن ،کفیِشه و شطیط ومیدون طیب همه جا با او بودم هنوز طعم فراموش نشدنی ساندویچ کالباسهایی که برایم میخرید را در هیچ خوراکیی نچشیده ام .شادی گرفتن کادوهای روز تولدم را که او برایم گرفته بود در بیت الغزل حافظه ام جاداده ام . هنوزم هم همیشه خودش چندروزی یکبار تلفنی احوالم را می پرسد . توی حرفهاش بهم میگوید :تو عزیزمی ،رفیقمی تو دخترمی وباخنده میگه تو داداش کوجولوی خودمی …وافسوس که این رفیق و داداش کوچولو و خواهر کوچیکه برای داداشش هیچ کاری نمی تواند بکند . کاش می توانستم یک چشمم را به او بدهم دیدن دنیای زیبای خدا با یک چشم رفیق خیلی دل انگیز تراست . حاجی کوه معرفته اما اینروزها نا بینایی اورا به انزوا کشانده ومن بی صبرانه منتظر یک معجزه ام پیش خدا خیلی نیست .