آی آدم ها چرا از مرگ می ترسید؟!
زندگی انسان هایی در زنده بودن از مرگ خویش هم بیهوده تر است اما هستند کسانی که با مرگ خویش از زنده بودن هم فراتر رفته اند و مارا حیاتی دوباره بخشیده اند شاید خواجه از این دست انسان ها باشد که نبودش حس می شود آما حضورش سبز !
به راستی کدام صفات هستند که آدمی را جاودانه می کنند؟
آری انسان ها چون آثار برتر ماندگارند اما با کدام اثر ؟
اگر بپذیریم این اثر است که هم خلق می شود هم خالق را می آفریند پس بهتر در می یابیم همه خواسته اند خوب بودن را بر لوح زندگی و دار هستی نقش کنند اما در این میان راه و بیراهه را چه سالکی دانسته است به قول مشیری :
من نمی دانم و همین درد سخت مرا می آزارد که چرا انسان، این دانا در تکاپو هایش ره نبرده است به اعجاز محبت و نمی داند که در یک لبخند چه شگفتی ها پنهان است!
حیات جاری است و مرگ نیز . مرگ پایان هولناکی نیست بلکه آغازیست در شکفتن ، رها شدن و پرواز کردن به آن دیاری که مولوی و حافظ و سهراب و اخوان آروزیش را داشتند آن جایی که سهراب گغت کفشهایم کو؟دور خواهم شد از این خاک غریب .وحافظ به دنبال شرابی تلخ می گشت تا بیاساید زدنیا و شر و شورش . اخوان می گفت:درآن جایی که می رقصید پای کوبان و دست افشان بسان دختر کولی .
بنده هم چند دل نوشته ی دوستان راخواندم و دیدم فرصت نوشتن را از خودمان هم دریغ کرده ایم اینکه می گوییم فلانی خوب بود باید خوبی را لمس کرد،شناخت ،بویید و مزه کرد تادرروح و کالبد ما دمیده شود و گرنه این زیبا واژه را روزمره کرده ایم حالا می توانم خوبی را از خوبانی چون خواجه هوشنگ و حاج محمدعلی بیاموزم و درس مردم داری ،ساده زیستی و بزرگواری را بفهمم و راز این همه دوست داشتن را بدانم

آرام ای پروانه ها یار استراحت می کند !