پس از سال ۱۳۶۰ بدعتهایی پس از فوت افراد در دزفول باب گردیده که به نظر بنده تماما اشتباه بوده و با نوشتن این متن نظرات محترم شما را در این مورد خواستارم:
۱- نصب بلندگو در منزل متوفی و خواندن قرآن با صدای بلند که جز مزاحمت برای همسایگان هیچ ثمر دیگری ندارد.
۲-نصب بلندگو بر روی ماشین و مداحی کردن و تکرار مطالب مستمر چه ثمری دارد؟
۳-آمدن بانوان به آرامستان جهت تشییع جنازه که هم از نظر شرعی و هم از لحاظ عقلی هیچ توجیهی ندارد.
۴- برگزاری چهار هفته که میتوان هزینه این چهار روز را صرف امور خیریه نمود.
۵-آوردن شیرینی،میوه،حلوا،کلوچه،چای و…. بر سر مزار که شباهت زیادی با مراسمات جشن عروسی و تولد دارد.
۶- بالا آوردن سنگ مزار از سطح زمین که هیچ توجیهی نداشته و بهتر آن است که همسطح زمین باشد.
۷- مراسم سالگردها که هیچ فایده ای برای میت نداشته و اگر این هزینه ها صرف امور خیریه به نیت میت گردد،بسیار با فضیلت تر می باشد.
۸-نصب پرده سیاه و بنر و پارچه نوشته ها که گاه تعداد آنها به ۵۰ عدد میرسد و با یک حساب ساده هزینه آنها بالغ بر پانصد هزار تومان میشود که در انتها به زباله دانی ریخته میشوند.
۹-تشکر از افراد و ارگانها و ادارات،در مراسم فاتحه خوانی مردانه که جز اتلاف وقت مردم هیچ ثمر دیگری ندارد.
این وظیفه علما و روحانیان و بزرگان فامیل می باشد که از انجام این رسومات اشتباه جلوگیری نموده و هزینه های آنها صرف امور خیریه گردد.
بسیاری از بازماندگان اموات استطاعت مالی ندارند و هزینه های کمرشکن این نوع مراسمات، مشکلات مضاعفی برای آنها به دنبال دارد.
جا دارد افراد فامیل بصورت محترمانه زیر نظر یکی از افراد شناخته شده وجوهی را جمع آوری کرده و صرف مخارج این نوع مراسمات نمایند تا فشاری بر بازماندگان وارد نشده و اگر بضاعت مالی آنها یاری نمیکند،لازم است مستمری قابل قبولی برای آنها در نظر گرفته شود.متاسفانه رسم بر این است که بعد از تشییع و خوردن ناهار و شام و مراسم فاتحه خوانی،هر کس بدنبال کار خود رفته و بازماندگان را با هزار درد و رنج جسمی و روحی تنها می گذارند.آیا بهتر نیست این رسم را کنار گذاشته و همدردی خود را با آنها تا حصول روحیه جدید برای آنها ادامه دهیم؟
در این مورد سخن بسیار است.حتما نظرات خود را در این مورد ارسال کنید تا آنان رابسط داده و در سطح شهر دزفول گسترش دهیم.
انشاءالله.
