جمعه ۲۳/۸/۹۳ منزل آقای محمدرضا مجدی نسب-ف محمدعلی- شوری دیگر برپابود. بادعوت قبلی،جمعی ازجوانان هیات عزاداران محله ی مجدیان گردهم جمع شده بودند تا به بررسی و نقد هیات عزاداران را در سال ۹۳ بپردازند این در حالی بود که عملا این جلسه تبدیل به پیشنهادات بسیار خوبی برای سال آینده شد و در واقع می توانیم این جلسه را اولین تجمع برای هماهنگی های سال بعد نامید.در ابتدا دعای فرج قرائت شد و در ادامه میزبان جلسه به تمامی حضار خوش آمدید گفتند و از آنها تقاضا کردند در این جلسه به بررسی نقاط قوت و ضعف هیات بپردازیم و با تقویت نقاط قوت و رفع نقاط ضعف سعی کنیم گام های بلندتری در سال آینده برداریم. دراین جلسه پیشنهادهای بسیار خوبی برای سال بعد ارائه گردید که فارغ از نام پیشنهاددهنده،شما را به خواندن رئوس این نظرات دعوت می کنم.
۱-عکس شهدا و بزرگان فامیل که در قید حیات نیستند در محله نصب شود تا همواره بزرگداشت آنها از یادمان نرود.
۲-از تمامی مراسم ها عکس و فیلم تهیه شود.علاوه بر عکس های انفرادی،عکس های دسته جمعی بیشتری گرفته شود.از این فیلم ها و عکس ها می توان در سال های بعد نمایشگاهی برپاکرد.
۳-عکس ها و فیلم ها به درستی آرشیو و نگهداری شوند.
۴-ضبط صدا یا صورت نمی گیرد یا اگر صورت می گیرد با کیفیت بالا نیست.
۵-از نظر ” نور” و ” صدا” سازماندهی بهتری انجام شود.
۶-باید یک نفر مسئول مستقیم سیستم صوتی باشد.
۷- علاوه بر محرم،گردهمایی های دیگری نیز برای اعیاد داشته باشیم.
۸-اگر تقسیم کار به درستی انجام شود،کارهانیز بسامان می شوند.در بعضی قسمت ها نیروی مازاد فراوان و بیکاری داشتیم و در برخی قسمت ها کار،فراوان،امانیرو کم بود.
۹-برای افراد(انتظامات،تدارکات،خدمات و …)کارت شناسایی به همراه عکس تهیه شود تا مسئولیت شان برای دیگران شناخته شود و به غیر از آنان (بخصوص در مورد سیستم صوتی)فرد دیگری در کارشان دخالت نکند.
۱۰-تعیین مسئول برای اطاق کنترل و جلوگیری از عدم ورود افراد غیره به این اطاق
۱۱- ایجاد تنوع در برنامه های دهه برای جذب افراد بیشتر
۱۲-اعلام برنامه های هر شب دهه و چاپ انها برروی بنر
۱۳- انتخاب یک نفر به عنوان مسئول هیات در هر سال برای جلوگیری از تضارب آراء
۱۴-دعوت از بزرگان فامیل
۱۵-اخذ شماره ی تلفن همراه افرادی که هر سال به تکیه می آیند و جزء خاندان مجدی نیستند و ارسال پیامک به آنان حهت ایجاد حس همدلی و وحدت.
۱۶-دعوت از تمامی افراد خاندان برای تجمع هرچه باشکوه تر خاندان در تکیه.
اما تمامی حضار در ضمن صحبت هایشان از برپایی تعزیه و نصب ماکت در تکیه صحبت به میان آوردند و از تلاش های آقای ” علی بهینه ” بسیار قدردانی و تشکر کردند.نیز از آقایان ” امین و علی شیخ نجدی ” که در این ایام حضوری مستمر داشتند و صدای گرمشان، مهمان تکیه خاندان مجدی بود است تکریم و تشکر ویژه صورت گرفت. در ادامه این جلسه،صحبت به “هیات مارش ” کشیده شد و نظرات و انتقادات بسیاری در این باب ایراد گردید که ماحصل آن بدین شرح است:
۱-اعضای هیات مارش،قبل از تاسوعا و عاشورا تمرین کافی کنند تا هماهنگی لازم برسند.
۲-هیات مارش افراد مشخصی را برای این منظور جذب کند و ورود افراد غیره جلوگیری کند تا موجب هرج و مرج نشود.
۳-تهیه لباس یا شال متحدالشکل برای هیئت مارش
۴-قدردانی از این افراد ولو بااهدای یک شال
۵-انتخاب افرادی به عنوان نیروی انتظامی در هیئت برای ایجاد نظم و جلوگیری ازورود افراد غیره.
۶-گاری های حمل دهل بازسازی شود.
۷-تعداد نقاره زن ها محدود شود و از بچه ها برای این منظور استفاده نشود.
۸-نیروهای مازاد مارش را به هیئت عزاداران هدایت کنیم. دراین قسمت آقای رضا مجدی (ف مرحوم میرزاعلی) آغاز سخن کردند و در ابتدا از کلیه حاضرین درخواست کرد که “هیاتی ” باشند و در توضیح این جمله گفتند هرکی وظیفه ای را به عهده می گیرد آن را به نحو احسن انجام دهد و گلایه ها را به جان بخرد و تنها به اجری که نصیبش می شود،بیاندیشد و سپس بحث را به هیات مارش کشاند و گفتند برای سال آینده برنامه های منظمی داریم که آقای محمدرضا مجدی نسب انها را توضیح خواهند داد.آقای محمدرضا مجدی نسب به عنوان آخرین شخص،صحبت های حاضران را جمع بندی کرد و گفت برای نظم بیشتر و جلوگیری از تداخل کارها،در سال آینده هرقسمت را به شخص معینی بسپاریم و این افراد را طبق لیست زیر معرفی کرد:
۱-مسئول هیئت مارش:آقای غلامرضا مجدی نسب(ف حاج اسماعیل)
۲-آماده کردن گاری های حمل بلندگو: آقای محمدرضا مجدی نسب(ف حاج اسماعیل)
۳-تهیه و آماده کردن وسایل برق:آقایان محمودستاره و حسین مجدی نسب(ف حاج محمد باقر)
۴-تهیه و آماده کردن سیستم های صوتی:آقایان امین شیخ نجدی – محودستاره – امین مشعلچی
۵-مسئول برپایی تکیه: آقای مهدی مجدی نسب(ف حاج محمد باقر)
۶-مسئول تعزیه: آقای علی بهینه
۷-مسئول تدارکات:آقایان جنتی و رحیم مجدی
ضمنا افرادی را برای انتظامات و هیات مشخص کنیم. در پایان ضمن خیر مقدم و خوش آمدید دوباره به حاضران پیشنهاد بسیار خوبی نیز ارائه دادند و آن،این بود که گروهی از دوستان دور هم جمع شویم و قبل از محرم به منزل بزرگان فامیل برویم و از آنها تقاضا کنیم همچون گذشته در تکیه حاضر شوند تا تکیه خاندان مجدی به رونق و شکوه سال های گذشته خود بازگردد. باصلوات جمعی حاضران این جلسه ی پربار به پایان رسید.
-نویسنده این متن آقای محمودرضا مجدی نسب هستند ولی زحمت تایپ این متن را خانم راضیه مجدی نسب فرزند محمدرضا کشیده اند که جا دارد از ایشان بخاطر تایپ این متن تشکر کرد.
بهتر نیست این نقاره ها و دهل ها جمع شوند و همه دسته جمعی عزاداری کننداخه چه سودی دارند؟
بنده نیز با آقای مجدی هم نظر هستم اصولا نمی دانم استفاده از سنج ودهل ونقاره وحمل علم وکتل چه ارتباطی با عزاداری امام حسین(ع)دارد در این مورد به یاری خدا مقاله مفصلی در سایت ارائه خواهم داد
در گذشته برای جمع آوری عزاداران و سینه زنان بعد از ذکر و روضه و زیارتنامه و قبل از سینه زنی مراسم سنج و دمام اجرا می شدهاست. هنگام نواختن سنج و دمام در روحیه فرد شنونده حس عجیبی ایجاد میشود به طوری که احساس میکند میتواند یک تنه به لشکر بزند و با هر زورگویی به نبرد بپردازد.لازم به ذکر است که مراسم سنج و دمام در زمان رضا شاه ممنوع بوده هر چند دوباره آزاد شد.
هیچ روایتی درباره طبل زدن در ایام محرم وجود ندارد.
برای رسیدن به علت شیوع این مسئله در مراسم عزاداری باید به مطالب زیر توجه نمود:
عزاداری در عصر آلبویه
یکی از مهمترین مراحل عزاداری امام حسین ـ ع ـ ، دوره قدرت یافتن سلسله آلبویه در قرن چهارم هجری میباشد؛ که اوج گسترش تشیّع است. در این قرن حکومتهای شیعی چون: زیدیان یمن، حمدانیان در شمال عراق، فاطمیان در مصر و آلبویه در عراق به روی کار آمدند. عزاداری امام حسین ـ ع ـ برای نخستین بار در این قرن، در قلمروی حکومت آلبویه و تحت حمایت آنان به صورت علنی و عمومی در کوچه و بازار برگزار شد. با توجه به نظامی بودن آل بویه آنان برای خبر کردن مردم و جمع کردن آنان از طبل که وسیله شایع میان لشکرها برای جمع نمودن سربازان بود، استفاده کردند.مورّخان اسلامی به خصوص مورّخانی که وقایع را به ترتیب سنواتی نوشتهاند، از جمله: ابنجوزی،[۱] ابنکثیر،[۲] ابناثیر،[۳] یافعی[۴] و ذهبی[۵] در ضمن وقایع سال ۳۵۲ ق و سالهای بعد از آن، چگونگی عزاداری شیعه را در روز عاشورا نوشتهاند.
دستههای سینهزنی شکل جدید عزاداری بود که در عصر آلبویه به مراسم سوگواری امام حسین ـ ع ـ افزوده شد. معزّالدوله در سال ۳۵۲ ق دستور داد، روز عاشورا تعطیل شود. آن روز شیعیان به صورت دسته جمعی با حالت غم و اندوه به سینه میزدند و اشعاری در عزای امام حسین میخواندند و خیابانهای شهرها را میگشتند. همچنین در این روز مردم از تهیه غذا برای خویش خودداری میکردند. از این رو نیکوکاران، احسان و اطعام میدادند.
تنها آلتی که از آن در این نوع دستهها نام برده شده طبل است.
[۱] ـ ابنجوزی، اَلْمُنْتَظِم فی تاریخ الامم، ج۱۴، ص۱۵۰.
[۲] ـ ابنکثیر، البدایه و النهایه، ج۱۱، ص۲۷۶.
[۳] ـ ابناثیر، الکامل فی التاریخ، ج۵، ص۳۳۱.
[۴] ـ یافعی، مِرآهُالجِنَان، ج۲، ص۳۴۷.
[۵] ـ ذهبی، تاریخالاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، ج۲۷ (حوادث و وفیات ۳۸۰ـ ۳۵۱)، ص۱۱.