ایوزید اول
۲۲ ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ۱۳۸۵ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﮐﺎﺭﯾﮑﺎﺗﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﻤﯿﮏ ﺍﺳﺘﺮﯾﭗ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ” ﭼﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﺳﻮﺳﮏ ﻫﺎ ﺳﻮﺳﮏ ﻣﺎﻥ ﻧﮑﻨﻨﺪ؟” ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻤﯿﮏ ﺍﺳﺘﺮﯾﭗ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻃﻨﺰ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺳﻮﺳﮏ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺩﻭ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺳﻮﺳﮏ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮِ ﺍﯾﻦ ﮐﻤﯿﮏ، ﺳﻮﺳﮏ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺨﺶ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ﺗﺮﮐﯽِ “ﻧَﻤَﻨَﻪ ” ( ﺑﻪﻣﻌﻨﯽ ” ﭼﯽ؟” ﯾﺎ ” ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ؟ (” ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻣﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺎﺭﯾﮑﺎﺗﻮﺭ ﻭ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ” ﮔﻔﺘﻤﺎﻥ” ﻣﯽ ﺁﯾﺪ، ﻋﯿﻨﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ: …” ﻣﺸﮑﻞ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻮﺳﮏ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﺣﺎﻟﯿﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ . ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﺑﺎﻥﺳﻮﺳﮑﯽ ﻫﻢ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺳﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺩﺭﺻﺪ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺳﮑﺎ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﻭ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻦ . ﻭﻗﺘﯽ ﺳﻮﺳﮑﺎ ﺯﺑﻮﻥ ﺧﻮﺩﺷﻮﻧﻮ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻦ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯾﻦ ﺑﻔﻬﻤﯿﻦ؟ …! » . ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﯾﮑﺎﺗﻮﺭ ﺳﺒﺐ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﻫﺎﯼ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺗﺮﮎ ﻧﺸﯿﻦ (ﯾﺎ ﺁﺫﺭﯼ ﻧﺸﯿﻦ) ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﺸﺘﻪ ﻭ ﺯﺧﻤﯽ ﺷﺪﻥ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﻧﻘﺪﻩ، ﺍﺭﻭﻣﯿﻪ، ﺗﺒﺮﯾﺰ، ﺍﺭﺩﺑﯿﻞ ﻭ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﭘﯿﺰﻭﺩ ﺩﻭﻡ
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ ۱۳۸۹ ﻭ ﺩﺭ ﭘﯽ ﭘﺨﺶ ﺳﺮﯾﺎﻝ ( ﻏﯿﺮ ﮐﻤﺪﯼ) ” ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ”، ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻭ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﯾﺎﻝ ﺍﺻﻔﻬﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺩﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺎﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﻧﺪ، ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻋﻔﯿﻔﻪ، ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺠﻤﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ .
ﻣﺤﻤﺪﺗﻘﯽ ﺭﻫﺒﺮ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺭﺍ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﭘﺨﺶ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺍﭘﯿﺰﻭﺩ ﺳﻮﻡ
ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ۱۳۹۰ ﭘﺨﺶ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﻭ ﻃﻨﺰ “ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ” ﮐﻪ ﺳﻮﮊﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻧﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺴﻮﻟﯿﻦ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﻘﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﯼ، ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻤﻌﻪ ﻭ ﺗﺸﮑﻞ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﻫﺎﺩﯼ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻤﯽ، ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ – ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭ
ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﺑﺎ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ . ﺣﺠﺖ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﻻﺋﯿﻨﯽ، ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺳﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺨﺶ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ” ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺪﺷﻪ ﺩﺍﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﻏﯿﻮﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ” ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺍﭘﯿﺰﻭﺩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﻭ ﺷﺸﻢ ﻭ … ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ .
ﻭ ﺍﻣﺎ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺎﻥ … ﻋﺮﻭﺳﮑﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﺟﺬﺍﺑﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ. ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻃﻨﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﯾﺶ ﻭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﯾﺮﺍﻥ ( ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻥ) ﭘﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ . ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﻣﺨﺎﻃﺐ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺗﮑﻪ ﮐﻼﻡ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ . ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻧﻘﻄﻪ ﻋﻄﻒ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﻪ – ﺩﺭﺳﺖ ﯾﺎ ﻏﻠﻂ ” – ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﺮﺩﻡ
ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻥ” ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ، ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ; ” ﻋﯿﻨﮏِ ﺭﯾﺒﻮﻥ” ﻭ “ﻻﻑ ﺯﺩﻥ .” ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺳﻨﺖ ﮊﺭﻣﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﯾﺪﻩ، ﺑﺎ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﻢ “ﻣﻮﯾﺮﮔﯽ ” ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺁﺳﯿﺐ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﮐﺎﻭﯼ ﺁﻥ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺨﺎﻃﺐِ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ . ﻣﺨﺎﻃﺒﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻭ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.
ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻫﺎ ﭘﺎﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻨﺪ . ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺗﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺎﻥ، ﺣﺮﻣﺖ ﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﺧﺪﺷﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻫﯿﭻ، ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﺫﻭﻕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ . ﻧﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ، ﻧﻪ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﯾﺰ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺎﻥ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎﻥ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻮﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﮐﻤﺪﯼ ﮔﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺮ ﺑﯿﺮﺍﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ: ﻫﯿﭻ
ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﮐﻨﯿﻢ . ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞِ ﻃﻨﺰ . ﺩﺭ ﺧﻂ ﺑﻄﻼﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻪ ” ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺗﺮﯾﻢ ” ﻭ ” ﻣﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ ﻭ ﮐﺲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻖ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .” ﺷﺎﯾﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﯼِ ﺑﺎﻻﯼِ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥِ ﻫﻢ ﻃﯿﻒِ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﺎﻥ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻨﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﯾﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺫﮐﺮ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﺧﻮﻥِ ﮔﺮﻡ ﺟﻨﻮﺏ . ﺧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺭﯾﺘﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ . ﺑﺴﺘﺮ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﯾﮏ ﻗﻮﻡ، ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.
ﻋﺒﯿﺪ ﺯﺍﮐﺎﻧﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ﻫﺮﮐﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﯽ، ﺗﯿﺰﺗﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻦ!
عالی بود