در کوچه آقامیر درخیابان طالقانی دزفول، یک ساختمان نیمه ویران به نام اتاق آقامیر یا منزل آقامیر و یا محل آقامیر باقی مانده است و پس از گذراندن سابات‌ها ( سعباتها) و دالان‌های پیچ در پیچ در نزدیکی «قمش سر به تاق آقامیر» این عمارت ویرانه با نقش و نگار در و دیوار شکسته وجود دارد. طول ضلع غربی عمارت ۳۰/۱۲ متر و عرض جبهه ایوان ورودی ۵ متر است. این ایوان با پنج طاق رومی محدب و پنج طاق رومی مقعر که پشت سرهم قرار گرفته‌اند سقف بندی شده است. در این ایوان و بر دیوارهای آن نقاشی‌های اسلیمی زیبایی با زمینه قهوه‌ای و نقوش سفید خودنمایی می‌کند و در مرتبه دوم عمارت که گوشواره مانند است از انواع همین نقوش نفیس هنوز باقی مانده است. بنا، نوسازی و تعمیر شده است و دارای یک اتاق با طاق رومی و سه دهانه ورودی به اتاقهای گچین و طاقچه‌ها است. در سمت چپ، اتاق به صورت دهانه یا قوسی رومی در آمده و دو طبقه است. دو قطعه گچ‌بری که بر دیوار جنوبی اتاق طبقه دوم باقی مانده، دارای نقش اسلیمی و زیبایی می‌باشد.
در فاصله کمی از این بنا، قمش آقامیراست که آب انباری است با پله‌کانی که از چندین متر پایین‌تر از سطح زمین، آب را از مجرای زیرزمینی بالا می‌آورده‌اند و دارای طاق و پلکانی بوده و آنرا در لهجه دزفول«قمش» می‌خوانند. از این قمش‌ها در دزفول هنوز آثار تعدادی باقی و از آن جمله قمش آمهدی است.
مقداری دور‌تر از اتاق آقامیر بنای «شوادون» آقامیر قرار دارند. شوادون در لهجه دزفولی و شوشتری به معنی شبستان است و از دیر باز مرسوم بوده که برای فرار از گرمای طاقت فرسای تابستان در درون سردابه‌هایی عمیق که از تابش آفتاب محفوظ بوده است، ساعات گرم روز را می‌گذرانیده‌اند، بدیهی است استفاده از این سردابه‌ها یا شوادون‌ها ضرورت زندگی ساکنین این منطقه بوده و به تناسب مکنت و ثروت و تفنن و تشخص صاحبان خانه‌ها در ساختمان آنها ذوق و ظرافت و سلیقه و هنرهای معماری و تزئینی بکار می‌رفته است که از نمونه‌های مشخص این شوادون‌های زیبا را می‌توان شوادون آقامیر که اکنون مخروبه است و شوادون منزل مهدوی نزدیک بقعه شاه رکن‌الدین را مثال زد.
