محراب کوفه امشب در موج خون نشسته
یا عرش کبریا را سقف و ستون شکسته
سجاده گشته رنگین از خون سرور دین
یا خاتم النبیین یا خاتم النبیین
دیگر نوای تکبیر از کوفه بر نیامد
نان آور یتیمان دیگر ز در نیامد
غمخوار دردمندان ؛ امشب شهید گردید
امشب جهان ز فیض حق نا امید گردید

آن شب تنهاترین شب کوفه بود و خسوفی ترین شب تاریخ ؛ چند پاره ابر تیره و سیاه بر شهر کوفه سایه انداخته بود . روحی الهی در سکوت غمگین شب به پرواز ملکوت در آمده بود.
مرغابی ها غمگین ترین آوازها را به گلوی شب ریخته بودند؛ زمین از این فاجعه می لرزید و ستون های مسجد کوفه مرثیه سر داده بودند.
علی (ع) آن مرد عدالت ؛ در بستر شهادت آرمیده بود. عرشیان نگران این صحنه با یکدیگر نجوا می کردند؛ محراب کوفه در سکوتی سنگین فرو رفته بود . بیوه زنان و کودکان بی پدر در غبار سنگین آن لحظه های جانفرسا دیده ها را بر در دوخته منتظر باز شدن آن با دستان یتیم نواز مولایشان بودند که باز هم پدر و پناهشان بیاید و برای شان قوت شبانه بیاورد.
آری شانه های زخمی علی (ع) به انبان نان و خرما الفتی دیرینه داشت و یتیمان و بی پناهان با طنین گام های او مانوس بودند.
هان ای زمینیان با علی چه کردید ………….. ؟
این پرسشی بود که آسمانیان از اهل زمین پرسیدند ؛ شب می رفت تا به صبح برسد که ناگهان حزن انگیز ترین فریادها از خانه ی علی (ع) برخاست . کوفه در میان دستان آکنده از شرم ؛ مردی از تبار عرشیان را با فرق شکافته به عرشیان تقدیم می کرد. تاریخ هم از عمق این فاجعه می گریست و خطاب به زمینیان می گفت ………… ؟
ای مردم با تجسم عدالت چه کردید؟ ننگ تان باد که با وسوسه های شیطان ؛ دستان خود را به خون بهترین انسان آلودید….. آیا نیندیشید که زمین ؛ لحظه های بدون علی (ع) را چگونه سر کند ؟ شب بدون مناجات علی (ع) چگونه سحر شود ؟
نفرین بر آن دستان مظلوم کش که خاک نشینان را باز هم بر خاک نشاند و زخمی عمیق در سینه ی درد آلود تاریخ بشر نشاندند ؛ زخمی که با هیچ مرهمی التیام نمی یابد.
سالروز شهادت اسوه عدالت ؛یاور مظلومان و یتیمان علی (ع) را به تمام شیعیان جهان خصوصا” خاندان معظم و ولایت مدار مجدی تسلیت عرض می نمایم . خداوند انشاءالله شفاعتش را در فردای قیامت نصیب ما بفرماید.