در ایام جنگ که در دزفول ساکن بودیم پدرم یک مزدا ۱۶۰۰ داشت.وقتی خسته از کار می امدیم بعد از صرف غذا او به خواب میپرداخت و بخاطر اینکه ما شیطون و فضول بودیم اقا کلیدها را به کش شلوار راحتی خود میگذاشت.وقتی از فرط خستگی به خواب عمیق فرو میرفت.من و پسر خاله ی مرحومم فرهاد بهینه که او نگهبانی میداد و من نزدیک پدرم میشدم دم پای شلوارش را میکشیدم که کلیدها از کمرش ازاد شود و دستم را ارام زیر کلیدها میگرفتم که صدای کلیدها در نیاید و اقام بیدار نشود ….انگاه با فرهاد سوار ماشین میشدیم و مثل پرنده ای ازاد که هیچ غمی ندارند خوشحال به سمت بن جعفر.اندیمشک و شوش میرفتم. یکروز که بعد از یک گردش دیگر به خانه مان که در محله قلعه بود بازگشتیم..تا امدم ماشین را پارک کنم دیدم صدای فرهاد امد که داد میزد عمو باقر چوب به دست در مغازه حاج حسین نبش کوچه مان منتظرمان نشسته….در همان حال که ماشین روشن بود در را باز کردم و فرار را بر قرار ترجیح دادیم و به سمت رودخانه رفتیم و تا شب به خانه برنگشتیم…وقتی برگشتیم با خنده به ما گفت واقعا چطور کلیدها را بردین که متوجه نشدم……روح پدرم و رفیق مثل برادرم فرهاد غریق رحمت باد