فکر کردم برای اولین خاطره یا مصاحبه ای که در این سایت مینویسم متناسب با ایام شهادت حضرت زهرا و مجالس تعزیت آن بزرگوار درباره چگونگی انجام این مراسم از پدرم سوال کنم
ایشان بین روضه های آن روزگار و زمان حاضر تفاوتهای بسیار میبینند. از مهمترین ویژگیهای مجالس سوگواری ائمه اطهار میتوان به سادگی و بی پیرایگی آنها، دوری از خودنمایی و اصراف و همچنین مشارکت آحاد مردم در برگزاری مجالس اشاره کرد. چنین نبوده که صاحب مجلس شخص خاصی باشد و دیگران هم صرفا مستمع باشند. حضار از ابتدای مجلس تا پایان آن حضور داشتند و روضه ها بصورت نشست و برخاست نبوده اند. با توجه به طولانی بودن روضه ؛ که گاه تا ۲ ساعت هم طول میکشید، بین هر ۲ مداح یا سخنران یک دور پذیرایی انجام میشد. برای پذیرایی صرفا آب، چای ، سیگار و قلیان مورد استفاده قرار میگرفت؛ درواقع افتخار برخی از شرکت کنندگان آن بود که از منزل خود سیگار یا قلیان می اوردند و در محل روضه از اسباب و وسایل تدارک دیده شده توسط میزبان(تنباکو، کبریت، فرمانبر) برای سرو نمودن دخانیات استفاده میکردند(به نظر میرسد منسوخ شدن این رسم چندان هم بد نباشه!). از جمله کسانی که در خاندان مجدی روضه سالیانه داشتند میتوان به مرحوم حاج هادی مجدی نسب(هرهفته جمعه شبها)،مرحوم محمدحسین مجدی نسب(پدر مرحوم هوشنگ مجدی نسب/ چهارشنبه شبها) و مرحوم حاج محمدرشید مجدی(پنج شنبه شبها) اشاره کرد. در ایام محرم و صفر نیز افراد متعددی همچون زنده یادان”حاج عبدالرحمن مجدی زاده، حاج محمدعلی مجدی (پدر حاج اسماعیل مجدی)، خواجه ابوالقاسم مجدی نسب ، حاج هادی و حاج غلامرضا مجدی نسب(عموهای عزیزم) مجالس تعزیه و بزرگداشت برگزار میکردند.