عراب به ما آموختند که آنچه را که میخوریم “غذا” بنامیم و حال آنکه در زبان عربی غذا به “پس آب شتر” گفته میشود.

اعراب به ما آموختند که برای شمارش جمعیّتمان کلمۀ “نفر” را استفاده کنیم و حال آنکه در زبان عربی حیوان را با این کلمه میشمارند و انسان را با کلمۀ “تن” میشمارند؟ شما ۵ تن آل عبا و ۷۲ تن صحرای کربلا را بخوبی میشناسید.

اعراب به ما آموختند که “صدای سگ” را “پارس” بگوئیم و حال آنکه این کلمه نام کشور عزیزمان میباشد؟

اعراب به ما آموختند که “شاهنامه آخرش خوش است” و حال آنکه فردوسی درانتهای شاهنامه از شکست ایرانیان سخن میگوید.

آیا بیشتر از این میشود به یک ملّت اهانت کرد و همین ملّت هنوز نمیفهمد که به کسانی احترام میگذارد که به او نهایت حقارت را روا داشته اند و هنوز با استفادۀ همین کلمات به ریشش می خندد.

آیا در کتاب سفینه البهار نمیخوانیم که بالاترین ایرانی از پست ترین عرب پست تر است؟!!!!

حد اقلّ بیائید با یک انقلاب فرهنگی این کلمات و این افکار (حقارت پذیری) را کنار بگذاریم.

بجای “غذا” بگوئیم “خوراک”

بجای “نفر” بگوئیم “تعداد” و یا “تن”(هرچند عربیست)

بجای “پارس سگ” بگوئیم “واق زدن سگ”

بجای ” شاهنامه آخرش خوش است ” بگوئیم “جوجه را آخر پائیز میشمارند”و…..