من خودم از دوستی شنيدم كه كسانی برا گرفتن يك عكس و به اشتراك گذاشتن آن در فضای مجازی در شهر تهران كلی به خودشان زحمت ميدهند.مثلا دختری را ميشناسم كه برا اينكه هر ماه عكسی از خودش در يك كافه به اشتراك بگذارد از جنوب تهران با كلی فاصله مترو سوار ميشود، تاكسی ميگيرد تا خودش را به فلان كافه زعفرانيه، فرمانيه يا قيطريه برساند؛ قهو ه ای سفارش دهد، عكسی بگيرد، گزينه تعيين مكانش را فعال كند تا همه فكر كنند او ساكن منطقه است يا هميشه براي تفريح به فلان كافه مطرح ميرود.در مقابل بعضيها پا را فراتر ميگذارند جز به تعيين مكانهای خارج از كشور،كشورهاي عربی و حتی در خوشبينانه ترين حالت تركيه رضايت نميدهند. حتماً بايد بروند فلان ساحل با فلان هواپيمای شخصی عكسي بگيرند، سريع به اشتراك بگذارند تا اطرافيانشان بفهمند كه او براي مسافرت به كجا رفته و چه وسیله ای سوار شده است.
حتي نمونه زیادی هستند از کسانی که وقتی به مسافرت های آنچنانی می روند تمام تلاششان این است که یک حافظه چند گیگ فقط از خودشان و تفریح هاتشان عکس بگیرند.این عکس ها را ذخیره کنند تا موعد سفر و بعد از آمدنشانبرای به رخ کشیدن و نشان پولدار بودنشان سندی باشد.ملیون ها تومان پول پرواز – هتل – غذا – اقامت و تفریحات میدهند تا یک آلبوم عکس از خودشان جمع کنند تا در مواقع لزوم به اشتراک بگذارند.حرص به دیده شدن این روزها بیشتر از هر رفتار دیگری در عکس های اینستاگرامی دیده می شود.تصور میکنم این گروه خاص از مردم که متاسفانه اکثرا جوان هستند حرص به دیده شدنو به رخ کشیدن و بروز رفتارهای ناشی از نوکیسگی دارند.وقتی کسی برایش مهم نیست کجا باشد چه چیزی تنش باشد و فضای اطرافش چطور باشد عکسی با حال خودش میگیرد و به اشتراک میگذارد و در دلش میگوید «من همینم که می بینید»
حامد مجدی
ادامه داد….