من سيره ي پيامبر را كه امر به معروف و نهي از منكر است انجام مي دهم و علي رغم اينكه باعث ناراحتي افراد مي شوم اما بعدا” خيلي از اين افراد به درستي صحبت من واقف مي شوند و برخي از آن ها سال ها بعد به من مي گويند فلاني شما درست مي گفتيد .
-فروزان خانم ادامه داد : حالا اگر خودتان را نصيحت كنند ناراحت نمي شويد ؟
به هيچ وجه . اگر بدانم نصيحتش درست است قطعا” آن را مي پذيرم .
من پرسيدم : عمو شنيده ام جريان تولد دوقلوها جالب بوده است . لطفا” آن را تعريف كنيد .
زنعمو پيش دستي كرد و گفت : بگذاريد من تعريف كنم .
سال 65 بود و من درد زايمانم شروع شده بود . به حاجي گفتم مرا به بيمارستان ببر . او مرا به بيمارستان برد و درب بيمارستان پياده كرد و رفت !!!!!!
وقتي وارد بيمارستان شدم دكتر به من گفت همراهت را صدا كن بيايد ! من گفتم تنها آمده ام !!‌با تعجب گفت : مگر كسي را نداري ؟ و من ناخوداگاه به گريه افتادم . دكتر گفت : خانم منظوري نداشتم . من گفتم : نه خانم من به حال خودم مي گريم . گفت بايد همراهي داشته باشي تا نامه ي اطاق عمل را امضا كند ! به هر شكلي بود اشنايي پيدا كردم ( خانم فريده مجدي ) و قبل از ظهر دوقلوها ( مهدي و حسين ) متولد شدند . ساعت 3 بعد از ظهر بود كه حاج آقا تشريف آوردند و به همراه دوقلوها به خانه رفتيم .
اقاي ” محمد باقر مجدي نسب ” كه تاكنون به احترام صحبت هاي خانمش سكوت كرده بود ، لبخندي زد و گفت : زمان جنگ بود و چون مرتبا” دزفول مورد اصابت توپ و موشك قرار مي گرفت ، همواره نصف كارمندان بانك مرخصي بودند و من علاوه بر اينكه معاون شعبه بودم ، كليد گاو صندوق بانك نيز به دست من بود و به هيچ وجه نمي توانستم مرخصي بگيرم .
خلاصه بهترين راه آن بود كه صحبت را عوض كنم تا كار بالا نگيرد و بدون مقدمه پرسيدم : عمو !‌ تمام فرزندان شما به مدارج بالاي تحصيلي دست يافته اند . صاحب پنج فرزند هستيد كه دو نفرشان دكتر ، دو نفرشان فوق ليسانس و يك نفرشان در مقطع ليسانس هستند . فکر مي كنيد چه عاملي باعث اين موفقيت شده است ؟
گفت مهمترين عامل پدرم بود !!!! پدرم ( خواجه مهدي ) اصرار زيادي بر درس خواندن فرزندانش داشت و زماني كه فرزند اولش ( حاج هادي )‌ را ميخواهد به مكتب بفرستد يكي از بزرگان خاندان مجدي مانع اين كار مي شود اما او بر تصميم خود استوار مي ماند و او را به ملاي مكتب خانه مي سپرد. روزي كه پدرم ، مرحوم حاج هادي را به مكتب مي برد به ملاي مكتب خانه مي گويد پسرم را سواد بياموز تا سر تا پايت را خلعت ( هديه ) بگيرم . ملاي مكتب هم با تلاش فراوان اين كار را انجام مي دهد. روزي كلاه بسيار خوبي به عنوان هدیه براي مرحوم پدرم اوردند . او نيز كفش مناسبي خريداري كرده بود و به ملاي مكتب داده بود . ملاي مكتب گفته بود قرار ما اين نبوده است و قرار شده سر تا پايم را خلعت بگيري و خواجه مهدي با زيركي مي گويد اين سر ( اشاره به كلاهي كه خريده است ) و اين هم پا ( اشاره به كفشي كه خريده است )
بالاخره اين ذهنيت در من نيز به شكلي بسيار قوي وجود داشت و هر چند در آن زمان ، من نتوانستم بيش از اين پيشرفت كنم اما با خود عهد بستم كه اين امر را در فرزندانم به منصه ظهور برسانم .
نكته ی ديگر ” توكل به خدا ” ست . من همواره تكيه گاهم خداوند بوده است و به جوانان توصيه مي كنم اگر در عمل – نه در مقام حرف – به خداوند تكيه كنند مطمئن باشند كه پيروزند .
-نظر شما در مورد شركت تعاوني خاندان مجدي چيست ؟ با توجه به اينكه شما خودتان يكي از اعضاي هيات رئيسه هستيد ؟
بي گمان حركت بسيار خوب و پسنديده اي است و آينده ي درخشاني خواهد داشت اما در درجه اول بضاعتمان بسيار اندك است و در درجه دوم متخصص اين كار را نداريم .
-بيشتر توضيح دهيد .
براي ورود به هر كار يا حرفه يا صنعتي بي شك مهمترين چيز ، داشتن يك مدير آگاه در آن حرفه ي خاص است . پيشنها دهاي اقتصادي اي كه به شركت ارائه مي شود يا انقدر كم اهميت اند كه ورود به آنها به صرفه نيست و يا انقدر بزرگ اند كه بضاعتمان نمي رسد .
پس چرا مي گوييد آينده ي درخشاني دارد ؟ به دو دليل . دليل اول اينكه خواه ناخواه اين شركت باعث نزديكي و قرابت همه ي خاندان مي شود و قطعا” در اينده گره گشاي مشكلات خاندان خواهد بود و دوم اينكه من گفتم تاكنون طرح هايي كه ارائه شده است داراي دو خصوصيت بالا بوده است اما ممكن است به زودي طرحي ارائه شود كه مورد وفاق همه ي اعضاي شركت تعاوني قرار گيرد و طرح ، عملياتي شود .
-پيشنهاد شما براي پيشرفت بيشترشركت تعاوني چيست ؟
زماني كه طرح اماده شد حتما” بايد يك نفر را به استخدام شركت تعاوني در اوريم تا بتواند به سرعت ، كارها را جلو ببرد .
-تلخ ترين خاطره ي زندگي تان چيست ؟
اول بگويم ” هر خاطره ی تلخي هم كه باشد بالاخره مي گذرد ” اما زماني كه به دبيرستان مي رفتم شايد يكي از تلخ ترين دوران زندگي ام بود . دبيرستان ما در خيابان منتظري واقع شده بود و ما در قلعه زندگي مي كرديم . كفش هايم ، كفش هاي دست دوزي بود كه از لاستيك تريلي درست شده بود و فقط با يك پيراهن مي بايست اين مسير را تردد مي كردم . با كمترين باران لباسم خيس مي شد و كفش هايم پر از آب . در ان موقعيت ، سرما آن چنان در استخوانم نفوذ مي كرد كه ديگر صحبت هاي دبير را نمي شنيدم . تنها پناهگاهم ، مادرم بود براي حل مشكلم به او پناه بردم و بالاخره با وساطت برادرم ژاكتي به قيمت 80 تومان خريدم . اين در حالي بود كه فريدون مستوفي فرزند غلامحسين مستوفي علاوه بر البسه هاي مناسب ، نوكري به همراهش بود كه كيف كاملي از خوردني هاي متنوع به همراهش بود .
از همكلاسي هايم مي توانم به دكتر طهماسبي و دكتر دانشگر اشاره كنم .
-و شيرين ترين خاطره ؟
تلگرافي بود كه از آبادان رسيده بود و خبر تولد ” علي ” فرزند اولم را داده بود و مضمونش اين بود :
ضمن عرض تبریک خداوند به شما پسری عنایت فرمود .

از اینکه وقتتان را در اختیار ما قرار دادید ممنونیم .
اگر صحبتی هست که از قلم افتاده است لطفا ” بفرمایید .
از شما که قبول زحمت فرمودید و با من مصاحبه نمودید و همچنین از خوانندگان محترم سایت که حوصله کردند و به سخنان من گوش فرادادند سپاسگزارم .