به مناسبت روز مادر میخواستم تمجیدی بنمایم از مادرانی که گمنام اند ودر آسایشگاه های کشورمان جا گرفته اند مادرانی که به جبر روزگار ونه میل شخصی خودشان به این مکان مهاجرت نموده اند واگر خیلی خوش شانس باشند هفته ای یکبار برای یک ساعت نزدیکان خود را ببینند راستی ما را چه شده است که چنین کار نا شایستی در حق والدین خود روا می داریم ما با مادری که تمامی عمر طلایی خود را برای بزرگ نمودن ما صرف مینماید مادری که دوسال تمام ما را باشیره جانش بزرگ میکند مادری که خواب وآسایش وجوانی خود را متواضعانه به پای ما نثار می کند تا ما را از کودکی زبون به انسانی تنومند برساند چه می کنیم؟ چرا این کار نیکوی او را جبران نمی کنیم آیا شایسته نیست همان کاری را که ایشان در کودکی وجوانیمان برای ما کرده اند در پیری برای ایشان انجام دهیم آیا نگهداری از زن ومردی که عمر خودشان را برای ما صرف نموده اند وبا کوچکترین امکانات زندگی قانع هستند این قدر مشکل است؟زمانی را به خاطر آورید که چند صباحی دیگر شما هم پیر وفرتوت می شوید وبچه های شما همان کاری را با شما خواهند کرد که شما با والدین خودتان کرده اید دست تمامی این مادران را میبوسم وروزشان را تبریک می گویم