متاسفانه در جامعه امروزی ما و حتی در سرتا سر دنیا،اکثر مردم به سود و زیان مادی خود بیشتر از هر چیز می اندیشند.حتی در بین مردم مذهبی معمولا هدف از عبادت رسیدن به بهشت و دوری از جهنم است.که البته این هدف قابل دفاع است ولی باز هم به عبادت به شکل یک معامله کالا به کالا نگاه می شود.از این رو زیبایی و ماندگاری این دست عبادات زیاد نیست.

به اطراف خودمان که بنگریم، متوجه آثاری می شویم که ماندگار هستند،این آثار ممکن است ساختمانهایی چون مساجد باشند،مساجدی که برای ساختن آنها فقط بحث مادی و کاسبی مطرح نبوده! نگاهی به مساجد جامع شهر خودمان بیاندازیم! به نظر من قطعا معمارهایی که این مساجد را ساخته اند برای داشتن درآمد بیشتر این کار را نکرده اند. چون می توانسته اند با همان میزان پول دریافتی آن بنا را به شکل  دیگری بسازند و آنقدر به خود زحمت ندهند!پس چه اتفاقی می افتد که این بنا به نحو احسن ساخته می شود؟!

به مردمان اطراف خود نظری بیافکنید! بعضی از آنها که درستکار نیستند را کاری ندارم! در بین هم نوعانمان میبینیم معدود افرادی را که واقعا خالص و برای رضای خدا حرکت میکنند!این افراد زیاد نیستند ولی به نوع بشر آبرو داده اند. برای روشن شدن این موضوع مثال واقعه کربلا را مثال میزنم.در دهه محرم  و مخصوصا عاشورا و تاسوعا و اربعین، این مردم سر از پا نمیشناسند.در عزاداری به هر نحوی که انجام شود، خالصانه شرکت میکنند.این مردم هم جزو آثار جاویدان هستند.شخصیتهایی ماندگار در افکار و اذهان سایرین.چه اتفاقی می افتد که این مردم به این شکل زیبا می شوند؟

به نظر من دلیل آن بنا های جاویدان و این انسانهای ماندگار یک چیز است:

تنها دلیلی که باعث این همه زیبایی می گردد،(( عشق )) است.عشق به زیبایی!این انسانها زیبایی را در حد اعلا در خدا و ائمه اطهار دیده اند و به سمت این زیبایی حرکت کرده اند! خدا را عاشقانه دوست دارند و از گناهان خود پشیمانند و از معشوق شرمسار! نه به خاطر ترس از جهنم بلکه از شدت عشق به معشوق از خود شرمگینند.

مادران و پدرانی که عاشقانه عمل کنند،فرزندانی عاشق تربیت می کنند،که آثارشان دوام بیشتری دارد،هرچه شدت عشق بیشتر،ماندگاری آن بیشتر!به یاد این جمله زیبا می افتم که گویا از امیر مومنان است که: فرزندانتان آنگونه که میخواهید نمیشوند بلکه آنگونه که هستید،میشوند!

معمار، کاسب، معلم، مدیر، کارمند، دکتر و… عناوینی هستند که به انسانها داده می شود اما گوهر اصلی چیز دیگری است که اکتسابی است ولی نقش والدین در آن بی تاثیر نیست.در دنیای ما واقعا محبت و دوست داشتن حلقه ای گم شده است که امامان شیعه بر آن تاکید زیاد داشته اند.

 امام محمدباقر علیه السلام می فرماید :هل الدین الا الحب؟ آیا دین جز دوست داشتن است؟ بحارالانوار, ج۲۷, ص ۹۵

اینکه زینت امامانمان باشیم.(امام صادق (ع) امالی صدوق، ص ۳۲۷)

در محرم امسال عاشقهای زیادی از افراد فامیل دیدم که آثارشان جاوید خواهد ماند…

از نام بردن و عکس گذاشتن صرف نظر میکنم چون زبان و تصویر از بیان حالات و زحمات قاصر هستند و البته بنده و امثال بنده توانایی سپاسگزاری از این افراد را نداریم.

و آنانی که برای خدا کار می کنند، خدا ، آنها را کفایت می کند.