من خودم از دوستی شنیدم که کسانی برا گرفتن یک عکس و به اشتراک گذاشتن آن در فضای مجازی در شهر تهران کلی به خودشان زحمت میدهند.مثلا دختری را میشناسم که برا اینکه هر ماه عکسی از خودش در یک کافه به اشتراک بگذارد از جنوب تهران با کلی فاصله مترو سوار میشود، تاکسی میگیرد تا خودش را به فلان کافه زعفرانیه، فرمانیه یا قیطریه برساند؛ قهو ه ای سفارش دهد، عکسی بگیرد، گزینه تعیین مکانش را فعال کند تا همه فکر کنند او ساکن منطقه است یا همیشه برای تفریح به فلان کافه مطرح میرود.در مقابل بعضیها پا را فراتر میگذارند جز به تعیین مکانهای خارج از کشور،کشورهای عربی و حتی در خوشبینانه ترین حالت ترکیه رضایت نمیدهند. حتماً باید بروند فلان ساحل با فلان هواپیمای شخصی عکسی بگیرند، سریع به اشتراک بگذارند تا اطرافیانشان بفهمند که او برای مسافرت به کجا رفته و چه وسیله ای سوار شده است.
حتی نمونه زیادی هستند از کسانی که وقتی به مسافرت های آنچنانی می روند تمام تلاششان این است که یک حافظه چند گیگ فقط از خودشان و تفریح هاتشان عکس بگیرند.این عکس ها را ذخیره کنند تا موعد سفر و بعد از آمدنشانبرای به رخ کشیدن و نشان پولدار بودنشان سندی باشد.ملیون ها تومان پول پرواز – هتل – غذا – اقامت و تفریحات میدهند تا یک آلبوم عکس از خودشان جمع کنند تا در مواقع لزوم به اشتراک بگذارند.حرص به دیده شدن این روزها بیشتر از هر رفتار دیگری در عکس های اینستاگرامی دیده می شود.تصور میکنم این گروه خاص از مردم که متاسفانه اکثرا جوان هستند حرص به دیده شدنو به رخ کشیدن و بروز رفتارهای ناشی از نوکیسگی دارند.وقتی کسی برایش مهم نیست کجا باشد چه چیزی تنش باشد و فضای اطرافش چطور باشد عکسی با حال خودش میگیرد و به اشتراک میگذارد و در دلش میگوید «من همینم که می بینید»
حامد مجدی
ادامه داد….