دیشب همسرم ، خانم فاطمه حلاجی ، متنی رو ترجمه کرد که وقتی خوندمش اول  بسیار متاثر و بعد بسیار  شاد شدم . شاید این متن رو قبلا خونده باشید یا شنیده باشید اما اگر یکبار دیگر با  نگاهی دیگر بخونید بد نیست .

اسکار پیستوریوس وقتی به دنیا آمد بطور مادرزادی استخوان نازک نی هر دو پایش را نداشت . این باعث شده بود که پاهای او رشدی نداشته باشند . دکتر به پدر و مادر اسکار گفت تا او بزرگ نشده بهتر است پاهای او را قطع کنید که وقتی بزرگ شد دچار آسیب روحی نشود . در ۱۱ ماهگی هر دو پای او را قطع کردند .

هِنکه و شِیلا پدر و مادرش برای او نامه ای نوشتند و دلیل تصمیم خود را توضیح دادند . آنها نوشته بودند :

(( بازنده کسی نیست که توی مسابقه شرکت می کند و نفر آخر می شود بلکه بازنده کسی است که جرات شرکت در مسابقه را ندارد ))

او در دو سالگی اولین پاهای مصنوعی خود را دریافت می کند .

اسکار خاطره های شیرینی از مادرش دارد: «مادرم تنها کسی بود که باعث رشد من شد. من بدون او به جایی نمیرسیدم. او ۳ سال پیش از اینکه دویدن را شروع کنم از دنیا رفت. مادرم ۳ هفته پیش از مرگش، نامه ای برایم نوشت و به من گفت، به پاهایت نگاه کن که امروز با سرعت میدوند. به تمرینها و تلاشت ادامه بده، اما به خودت زیاد فشار نیاور. او زن عاقلی بود و درس نوعدوستی و محبت را به من آموخت. با وجود این سختیها اکنون دویدن بخشی از زندگی من است که زندگی را برایم آسانتر کرده است.»

ورزشهایی که او در دبیرستان انجام می داد از قبیل راگبی و تنیس و ورزشهای سه گانه و کشتی و بکس بودند . در یکی از بازیهای راگبی زانوهای او خرد می شوند و دکتر برای بهبودی به او پیشنهاد می کند که باید در پیست بدود و از همان زمان بود که او شروع به دوندگی می کند .

فنرهای مزاحم
IAAF پس از یک دوره آزمایش ویژه در پایان سال ۲۰۰۷ روی پیستوریوس اعلام کرد، تیغههای فلزی زیر زانوی او که به جای پا عمل میکند، حالت فنری و ارتجاعی داشته و باعث غیرطبیعی بودن دویدن او میشود. بنابراین تصمیم بحثبرانگیزاسکار نمیتوانست در رقابتهای المپیک پکن شرکت کند و یکباره همه آرزوهایش نقش برآب شده بود. او برای حضور در پکن این بار نباید در زمین ورزش تلاش میکرد، زیرا جبهه جنگ جدیدی برای این دونده قطع عضو آفریقای جنوبی ایجاد شده بود. او در مقابل این تصمیم ساکت ننشست و شکایتش را در مورد اعلامیه جدید اتحادیه بینالمللی فدراسیونهای دوومیدانی، به دادگاه عالی ورزش (CAS) برد. این دادگاه نیز در روز شانزدهم ماه می سال ۲۰۰۸، شکایت پیستوریوس را وارد دانسته و به او اجازه داد تا با ورزشکاران سالم رقابت کند. راهی سخت و طولانی طی شد، اما اسکار اینک مجاز به رقابت با ورزشکاران سالم شده بود.

پیستوریوس در سال ۲۰۰۵ برای نخستین بار در رقابتهای دوندگان سالم، در آفریقای جنوبی دوید و پس از آن در رقابتهای جهانی دوندگان معمولی عنوانهای قهرمانی ۱۰۰ و ۲۰۰ متر را کسب کرد. البته این افتخارها را به شکستن رکورد جهانی اضافه کنید. این روند در سال ۲۰۰۷ هم ادامه پیدا کرد و سال ۲۰۰۷ سال ویژهای برای او بود.
2 سال پیش از آن از سوی اتحادیه بینالمللی فدراسیونهای دوومیدانی (IAAF) از پیستوریوس دعوت شده بود تا در رقابتهای جهانی هلسینکی در سال ۲۰۰۵ شرکت کند؛ اما او برای نخستین بار در سال ۲۰۰۷ در رقابتهای لیگ طلایی دوومیدانی در رم با دوندگان سالم دوید. او در گروه خودش با زمان ۴۶ ثانیه و ۹۰ صدم ثانیه دوم شد. اسکار خودش را با این مسابقه گرم کرد تا بتواند در رقابتهای بینالمللی «نورویج یونیون» انگلستان شرکت کند. اما در آن رقابت بسیار مهم که «جرمی وارینر» قهرمان جهان و المپیک در آن اول شد، اسکار چندان موفق نبود و با زمان ۴۷ ثانیه و ۶۵صدم ثانیه در گروه ۸ نفره خود، هفتم شد.

بزرگترین افتخار در المپیک ۲۰۱۲

به گزارش اسپورت لایو اسکار پیستوریوس، اولین فرد با دو پای قطع‌شده که در مسابقات دوی بازی‌های المپیک پذیرفته شده است، شنبه ۴ اوت (۱۴ مرداد) پس از طی مسیر مسابقه در مقابل جمعیتی انبوه و رسیدن به خطر پایان نزدیک بود به گریه بیفتد.

پیستوریوس که بدون داشتن استخوان نازک‌نی (فیبولا) در هر دو پا متولد شد، و با دو پای مصنوعی تیغه‌مانند ساخته شده از فیبر کربن می‌دود، پس از لاگوئلین سانتوس، با زمان ۴۵.۴۴ ثانیه در میان تشویق فراوان تماشاگران به خط پایان رسید.