براساس اطلاعاتی که جمع‌آوری کرده‌ام خاندان مجدی به شش شاخه تقسیم گردیده‌اند که بزرگان این شش شاخه مرحومین:
« حیدرعلی، ابراهیم، شیخ‌علی، ملک، بشیر و ملاکرمعلی» می‌باشند. این شش شاخه از نوادگان « شیخ عبدالرحمن» می‌باشند. در حدود قرن دوازدهم هجری قمری شخصی به نام «شیخ عبداله نجدی» در نجد (شهری در کشور عربستان) می زیسته است. این شخص دارای هفت پسر بوده است که نام دو تن از آنها شیخ عبدالصمد و شیخ عبدالرحمن می باشد. این دو تن در سال ۱۲۴۸ ه . ق به قصد تجارت از نجد عازم عراق می شوند و پس از توقف در بصره به آبادان و از آنجا به دورق  Doragh ( یکی از شهرهای استان خوزستان)عزیمت می‏نمایند. شیخ عبدالصمد متاهل و دارای عائله، اما شیخ عبدالرحمن مجرد بوده است.ایشان بر اثر آشنایی با مذهب شیعه اثنی عشری از مذهب حنبلی دست بر میدارد و توسط شخصی به نام شیخ سلیم به مذهب شیعه دوازده امامی تشرف می یابد و پس از مدتی با دختری از طایفه « طرفی» عقد نکاح می بندد . این امر به کام شیخ عبدالصمد تلخ می آید و باعث نزاع بین دو برادر می شود. شیخ عبدالصمد با دلخوری فراوان به نجد باز می گردد اما شیخ عبدالرحمن در دورق ماندگار می شود. او پس از مدتی به شوشتر می آید و پس از آن دردزفول رحل اقامت می گسترد. ایشان در محلی بنام «چیلاله» نزدیک میدان ساعت امروزی سکونت می نماید و پس از آن در محله قلعه مستقر می شوند. این شیخ دارای سه پسر به نامهای عبدالحمید، عبدالمجید و عبدالمحمد بوده است که این سه از دزفول زن اختیار می نمایند و خاندان مجدی از اولاد این سه پسر بوجود آمده اند.
محمد حسن مجدی نسب فرزند مرحوم حاج غلامرضا