بسیاری از اوقات عشق ورزیدن و عاشق شدن آسانتر از محبوب و معشوق بودن است. ما در پذیرفتن کمک و حمایت های دیگران مشکل داریم. این وسوسه مستقل نشان دادن خود ،این اجازه را نمیدهد تا همنوعانمان شانس نشان دادن و عشقشان را داشته باشند.
بسیاری از پدران و مادران در دوران سالخوردگی بخت و اقبال دادن همان محبت و حمایتی را که فرزندانشان در دوران کودکی از آنها دریافت کرده بودند را از فرزندانشان میدزدند.
بسیاری از شوهران و یا زنان ، زمانی که مورد هدف و اصابت اشعه های سرنوشت قرار میگیرند به خاطر وابسته بودن به شخص دیگری احساس شرمساری می کنند و با این وضعیت آبهای مواج عشق به درستی پخش نمی شود و گسترش پیدا نمیکند. ضروری است تا حرکات و رفتارهای عاشقانه همنوعانمان را بپذیریم و اجازه دهیم که کسی یا کسانی به ما کمک کرده و حمایت نمایند و به ما برای ادامه دادن نیرو بدهند. اگر این عشق را با پاکدامنی و تواضع بپذیریم متوجه خواهیم شد که عشق ، دادن و یا گرفتن نیست ،بلکه مشارکت است.