در طول تاریخ فوتبال، بازسازی استادیوم‌ها رابطه‌ای مستقیم و تنگانگ با موفقیت‌های ورزشی باشگاه‌ها داشته است. یک نمونه از این دست، توسعه زمینی است که بارسلونا در آن فوتبال زیبایش را به نمایش می‌گذارد.
خانه اول باشگاه، استادیوم قدیمی «لس کورتس» بود که در سال ۱۹۲۲ ساخته و سال‌های بعد در چند مرحله بازسازی شد. اواخر دهه ۱۹۴۰ بود که تعدادی از هواداران بارسلونا از فضای نسبتا کوچک لس کورتس به تنگ آمدند و خواهان ساخت استادیومی جدید شدند. هواداران خواستار زمینی بودند که موفقیت و پیشرفت بارسلونا را بهتر نشان دهد و ظرفیتش جوابگوی تعداد روزافزون هواداران بارسا باشد.
اما جنب و جوش‌ها برای تغییر استادیوم خانگی بعد از دو قهرمانی پیاپی در سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ و بعد هم امضای قرارداد با ستاره مجار چون لادیسلائو کوبالا رنگ بوی دیگر گرفت چراکه لس کورتس دیگر به هیچ عنوان جوابگوی سیل هواداران نبود. با این حال برنامه‌های جدی برای نقل مکان به خانه جدید از سال ۱۹۵۳ که فرانسسک میرو سانس بر صندلی ریاست باشگاه تکیه زد، کلید خورد.
در ۲۸ مارس ۱۹۵۴، بیش از شصت هزار نفر جمع شدند تا در جشن گذاشتن نخستین سنگ بنای استادیوم جدید شرکت کنند؛ استادیومی که خیلی ساده نوکمپ نام نهاده شد (در زبان کاتالان به معنای «زمین جدید» است). نو کمپ را آرشیتکت‌هایی چون فرانسسک میتیانس میرو، خوسپ سوتراس مائوری با همکاری لورنزو گارسیا بارون طراحی کردند و در طی سه سال آماده بهره برداری شد.
بیست و چهارم سپتامبر ۱۹۵۷، در روز جشن مذهبی قدیس حامی بارسلونا، نوسترا سنورا دلا مرسه، تمام شهر لحظه شماری می‌کرد تا بارسا، با آن پیراهن رسمی آبی و اناری برای نخستین بازی رسمی اش وارد میدان نو کمپ شود. بعد از رژه ها، جشن ها، آتش بازی‌ها و نطق‌ها بالاخره سوت شروع بازی به صدا درآمد تا نخستین قربانی قهرمان‌های نوکمپ، منتخب ورشو با نتیجه ۲-۴ باشد. الوخیو مارتینس، نخستین گل این بازی یعنی نخستین گلی که در نوکمپ به ثمر رسید را به نام خود ثبت کرد.
از آن روز تاکنون، ستاره‌هایی چون کوبالا، لوییز سوارز، یوهان کرویف، دیگو مارادونا، برند شوستر، روماریو، میشل لادروپ، رونالد کومان، هریستو استویچکوف، رونالدو، رونالدینیو و اتوئو در نوکمپ خوش درخشیده‌اند.
نوکمپ در این سال‌ها شاهد دو نقطه عطف بود. نخستین آنها، تیم یوهان کرایف در دهه ۱۹۹۰ بود؛ تیم معروف به تیم رویایی. تیمی که گواردیولای جوان را در خود داشت و برای نخستین بار اروپا را فتح کرد.
کمی بیشتر از یک دهه بعد، مردی که سال‌ها در میانه میدان بارسا خوش درخشید، ردپای مربی هلندی اش را ادامه داد. گواردیولا این بار به کمک ستاره‌های نسل جدید همچون ژاوی هرناندس، کارلس پویول، آندرس اینیستا و لیونل مسی چهره‌ای جادویی و ناب از فوتبال به نمایش گذاشت.

فوتبال زیبا
در حین ساخت، نام رسمی اش را «استادی دل اف سی بارسلونا» اعلام کرده بودند اما از همان روز نخست همه به نام نو کمپ می‌شناختنش. در فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۱ باشگاه در یک رای گیری گسترده از هواداران پرسید کدام یک از این دو نام را برای اسم رسمی و تا ابد استادیوم می‌پسندند. نیاز به گفتن نیست که اکثر آنها «نوکمپ» را انتخاب کردند.
نوکمپ اما چند بار تحت بازسازی و تعمیر قرار گرفته؛ نخستین بار برای جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا که ظرفیتش به صد و بیست هزار نفر افزایش یافت. نوکمپ میزبان مراسم افتتاحیه و نخستین بازی جام بین آرژانتین وبلژیک بود. همچنین سه بازی گروه یک در دور دوم و یکی از بازی‌های نیمه نهایی در این ورزشگاه برگزار شد.
10 سال بعد، در بازی‌های المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا، نو کمپ صحنه پیروزی دراماتیک تیم مردان اسپانیا در بازی فینال با تک گل دقیقه آخر کیکو بود؛ گلی که برد ۲-۳ میزبان مقابل لهستان و شادی بی پایان هواداران را به دنبال داشت.
در ۱۹۹۴، به واسطه قوانینی که اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) برای ظرفیت ورزشگاه‌ها در نظر گرفته بود، گنجایش نو کمپ به ۹۹۳۵۴ نفر کاهش یافت اما بازهم بزرگترین استادیوم اروپا بود. در فصل ۹۹/۱۹۹۸، یوفا امتیاز پنج ستاره را به استادیوم بارسلونا تقدیم کرد.
اما جدای از بازی جادویی مردان بارسا، هواداران آبی و اناری پوشان هم سرودها و برنامه‌های خاص خودشان را دارند که قبل از بسیاری از بازی‌های بزرگ، نقش خود را به‌عنوان یار دوازدهم بارسا به بهترین شکل ایفا می‌کنند.
در حالی‌که رختکن نوکمپ میزبان درخشان ترین ستاره‌های دنیای فوتبال بوده، ستاره‌های زیادی از عالم هنر هم قدم به زمین نوکمپ گذاشته‌اند… از مایکل جکسون گرفته تا خولیو ایگلسیاس.
نوکمپ در نوامبر ۱۹۸۲، حتی میزبان پاپ ژان پل دوم، در جریان سفر وی به اسپانیا بود.
خانه یک بنیاد است که همیشه با افتخار می‌گوید که چیزی فراتر از یک باشگاه ورزشی است و حالا به راستی مدعی است فراتر از یک استادیوم فوتبال است.