دیشب همسرم ، خانم فاطمه حلاجی ، متنی رو ترجمه کرد که وقتی خوندمش اول بسیار متاثر و بعد بسیار شاد شدم . شاید این متن رو قبلا خونده باشید یا شنیده باشید اما اگر یکبار دیگر با نگاهی دیگر بخونید بد نیست .

اسکار پیستوریوس وقتی به دنیا آمد بطور مادرزادی استخوان نازک نی هر دو پایش را نداشت . این باعث شده بود که پاهای او رشدی نداشته باشند . دکتر به پدر و مادر اسکار گفت تا او بزرگ نشده بهتر است پاهای او را قطع کنید که وقتی بزرگ شد دچار آسیب روحی نشود . در 11 ماهگی هر دو پای او را قطع کردند .

هِنكه و شِیلا پدر و مادرش برای او نامه ای نوشتند و دلیل تصمیم خود را توضیح دادند . آنها نوشته بودند :

(( بازنده کسی نیست که توی مسابقه شرکت می کند و نفر آخر می شود بلکه بازنده کسی است که جرات شرکت در مسابقه را ندارد ))

او در دو سالگی اولین پاهای مصنوعی خود را دریافت می کند .

اسكار خاطره های شیرینی از مادرش دارد: «مادرم تنها كسی بود كه باعث رشد من شد. من بدون او به جایی نمیرسیدم. او 3 سال پیش از اینكه دویدن را شروع كنم از دنیا رفت. مادرم 3 هفته پیش از مرگش، نامه ای برایم نوشت و به من گفت، به پاهایت نگاه كن كه امروز با سرعت میدوند. به تمرینها و تلاشت ادامه بده، اما به خودت زیاد فشار نیاور. او زن عاقلی بود و درس نوعدوستی و محبت را به من آموخت. با وجود این سختیها اكنون دویدن بخشی از زندگی من است كه زندگی را برایم آسانتر كرده است.»

ورزشهایی که او در دبیرستان انجام می داد از قبیل راگبی و تنیس و ورزشهای سه گانه و کشتی و بکس بودند . در یکی از بازیهای راگبی زانوهای او خرد می شوند و دکتر برای بهبودی به او پیشنهاد می کند که باید در پیست بدود و از همان زمان بود که او شروع به دوندگی می کند .

فنرهای مزاحم
IAAF پس از یك دوره آزمایش ویژه در پایان سال ۲۰۰۷ روی پیستوریوس اعلام كرد، تیغههای فلزی زیر زانوی او كه به جای پا عمل میكند، حالت فنری و ارتجاعی داشته و باعث غیرطبیعی بودن دویدن او میشود. بنابراین تصمیم بحثبرانگیزاسكار نمیتوانست در رقابتهای المپیك پكن شركت كند و یكباره همه آرزوهایش نقش برآب شده بود. او برای حضور در پكن این بار نباید در زمین ورزش تلاش میكرد، زیرا جبهه جنگ جدیدی برای این دونده قطع عضو آفریقای جنوبی ایجاد شده بود. او در مقابل این تصمیم ساكت ننشست و شكایتش را در مورد اعلامیه جدید اتحادیه بینالمللی فدراسیونهای دوومیدانی، به دادگاه عالی ورزش (CAS) برد. این دادگاه نیز در روز شانزدهم ماه می سال ۲۰۰۸، شكایت پیستوریوس را وارد دانسته و به او اجازه داد تا با ورزشكاران سالم رقابت كند. راهی سخت و طولانی طی شد، اما اسكار اینك مجاز به رقابت با ورزشكاران سالم شده بود.

پیستوریوس در سال ۲۰۰۵ برای نخستین بار در رقابتهای دوندگان سالم، در آفریقای جنوبی دوید و پس از آن در رقابتهای جهانی دوندگان معمولی عنوانهای قهرمانی ۱۰۰ و ۲۰۰ متر را كسب كرد. البته این افتخارها را به شكستن ركورد جهانی اضافه كنید. این روند در سال ۲۰۰۷ هم ادامه پیدا كرد و سال ۲۰۰۷ سال ویژهای برای او بود.
2 سال پیش از آن از سوی اتحادیه بینالمللی فدراسیونهای دوومیدانی (IAAF) از پیستوریوس دعوت شده بود تا در رقابتهای جهانی هلسینكی در سال ۲۰۰۵ شركت كند؛ اما او برای نخستین بار در سال ۲۰۰۷ در رقابتهای لیگ طلایی دوومیدانی در رم با دوندگان سالم دوید. او در گروه خودش با زمان ۴۶ ثانیه و ۹۰ صدم ثانیه دوم شد. اسكار خودش را با این مسابقه گرم كرد تا بتواند در رقابتهای بینالمللی «نورویج یونیون» انگلستان شركت كند. اما در آن رقابت بسیار مهم كه «جرمی وارینر» قهرمان جهان و المپیك در آن اول شد، اسكار چندان موفق نبود و با زمان ۴۷ ثانیه و ۶۵صدم ثانیه در گروه 8 نفره خود، هفتم شد.

بزرگترین افتخار در المپیک 2012

به گزارش اسپورت لایو اسکار پیستوریوس، اولین فرد با دو پای قطع‌شده که در مسابقات دوی بازی‌های المپیک پذیرفته شده است، شنبه 4 اوت (14 مرداد) پس از طی مسیر مسابقه در مقابل جمعیتی انبوه و رسیدن به خطر پایان نزدیک بود به گریه بیفتد.

پیستوریوس که بدون داشتن استخوان نازک‌نی (فیبولا) در هر دو پا متولد شد، و با دو پای مصنوعی تیغه‌مانند ساخته شده از فیبر کربن می‌دود، پس از لاگوئلین سانتوس، با زمان 45.44 ثانیه در میان تشویق فراوان تماشاگران به خط پایان رسید.