بدرود خانم معلم
باران می آید شاید درختی را سر بریده اند که مردم چشم های من را سرخ می بینند. نگاه خیس سایه سار او هنوز بر قاب پنجره است "هی...دردت به جان دل بیقرار پرگریه ام" هر وقت از درد می نویسی یعنی آسمان دلت ابری است . ولی وقتی از مرگ عزیزانت می نویسی یعنی مُشت می کوبی به دیوار پولادینی که اسمش نا عدالتی روزگار است . وقتی از مرگ عزیزی می نویسی جهانت با تو مویه می کند و تو می مانی...
مَنظَرِ آموزگار
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻋﮑﺲ ﻫﺎ در گذار زندگی، ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ با خود ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ دارند، ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ اگر ﺩَﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳَﺮ ﻭ رویشان بکشیم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ می مانند. ﻭﻟﯽ دسته ای از ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ، پِنداری ﺩﺭ ﭘﺲِ خروارﻫﺎ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ی ﺗﻤﺎﻡ تمدن های ﺑﺸﺮﯼ قدمتی نهفته دارند. ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﮔﺮﻣﯽِ این ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺯﯾﺒﺎ، ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ساحل ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﺪﯾﺘﺮﺍنه ست. ﮔﺮﻡ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ.. ﺑﻌﻀﯽ افراد پیرامونِ ما، ﺳﻬﻢ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ایجاد ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺯﯾﺒﺎ دارند، ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ...