از زمانی که تنهانوه ام پا به سن دو سالگی نهاده است ،عاشق تلفن همراه شده است. آنهم فقط از نوع هوشمند!بچه ای که در سن۲۸ ماهگی خیلی راحت با تلفن همراه کار می کند و اگر اغراق نکنم به اندازه پدر بزرگش با این دستگاه آشنایی پیدا نموده است .این از نظر من یک فاجعه است!  بچه ای که در این سن وسال بایستی با دوستان هم سن وسالش بازی نماید واز انواع بازیها استفاده کند.بازیهای فکری که در این زمان کم هم نیستند.حال تمام وقت خود را صرف بازی با دستگاهی می کند که هیچگونه فایده ای برای او ندارد.

متاسفانه این پدیده در اکثر خانواده ها رسوخ پیدا نموده و حتی خرید تبلت برای این بچه های کم سن وسال به صورت یک اپیدمی در آمده است. چندی پیش تصمیم گرفتم این عادت بسیار بد را از ایشان سلب نمایم وبا آمدن ایشان به خانه ام همبازی ایشان شدم ومدت یک ساعت با ایشان بچگی کردم. آنشب بازیهای قدیمی را که به تاریخ پیوسته اند را با او بازی کردم. بازیهایی مانند :قایم موشک، بدو بدو کردن برای خوردن او و گرگم به هوا و….خیلی خوشحال شده بود، و واقعا لذت می برد .متاسفانه این عادت بسیار زننده به شکل دیگری به تمامی ما سرایت کرده است .این روزها به لطف شبکه های اجتماعی روز به روز تعداددوستان مجازی ما در حال افزایش است، دوستانی که اکثریت آنها را نه دیده ایم ونه می شناسیم وتنها واژه ای که در این شبکه ها هیچ معنایی ندارد ،واژه اجتماعی است .در کنار هم بودن اعضای خانواده دوستان واشنایان فقط در دنیای حقیقی احساس می گردد نه در دنیای مجازی .در دنیای کنونی ناخواسته تحت سلطه یک فناوری قرار گرفته ایم بدون اینکه احساس واقعی خود را تجربه کنیم .این تجارب را در فضای مجازی با دیگران به اشتراک می گذاریم.

ما نا خواسته منزوی شده ایم همان طوریکه در اول نوشته ام گفتم بسیاری از کودکان نخستین سالهای زندگی خود را مانند ربات ها سپری می کنند و والدین آنها فکر می کنند اگر بتوانند آخرین فناوری روز دنیا را در اختیار فرزندان خود بگذارند بهترین پدر ومادر دنیا هستند. نگاهی به گذشته خودتان زمانی که کودک بودید بگذارید وببینید چند ساعت از روزتان را صرف بازی با هم سن وسال هایتان می کردید ،ولی در دنیای کودکان امروز خبری از بازی های مهیج دوران کودکی نیست، در کنار این همه ابزارهای رنگ ووارنگ هوشمند بیشتر از همیشه تنها هستیم ،همسر بودن پدر ومادر بودن وحتی پدر بزرگ ومادر بزرگ بودن احساسی است که فقط در دنیای واقعی تجربه می شود ولی الان به جای صحبت کردن تایپ می کنیم ودر دنیای مجازی ساعت ها گفت وگو می کنیم به جای ابراز عشق وعلاقه به نوشته های همدیگر امتیاز مثبت می دهیم ،ونوشته هر کسی بیشتر لایک خورد محبوب تر می شود ،به خاطر خدا بیایید از همین امروز واقعی زندگی کنیم فقط یک بار فرصت زندگی داریم ودوره اش محدود است، پس این فرصت طلایی زندگی را در کنار این فناوری ها از دست ندهیم و ازاین وسیله فقط برای کارهای ضروری استفاده نماییم
حق یارتان باد

محمدحسن مجدی نسب