هر سال با فرا رسیدن سوم خرداد ماه روز آزادی خرمشهر تمامی شبکه های رادیو وتلویزیون این روز تاریخی را گرامی می دارند تا اینجای قضیه کار پسندیده ای است وآزاد کردن این بندر استراتژیک کار بسیار مهم وشگرفی بود اما برای مردم فهیم خرمشهر در این سالیان پس از جنگ چه کرده ایم ؟آیا کارهای اساسی برای آنها انجام شده است؟ به عنوان مثال آیا مشکل نبود آب آشامیدنی آنها بعد از این همه سال حل شده است ؟آیا خانه های کسانی که بعد از اشغال خرمشهر ویران گردیدند به صاحبانشان برگشت داده شد؟آیا به باز ماندگان مردم این شهر بعد از اتمام جنگ خسارتی پرداخت گردید؟ آیا نمی شود به جای این همه همایش ها وسخنرانی های تکراری که همه ساله در تهران وشهرستانها بر گزار می گردد هزینه نجومی این مراسمات را صرف بهبودی مردم ستم کشیده این شهر بنماییم ؟آیا نمی شود هزینه رفتن وزیری را که به محض پیاده شدن از هواپیما در سال۱۳۹۲بر اثر گرمای بالای ۵۰ درجه غش می نمایند واو را به بیمارستان منتقل می کنند وپس از مداوا به تهران بر می گردند را صرف زخمهای بیشمار این مردم صبور وبی آلایش بنماییم؟آیا سزاوار است این همه هزینه های بی ثمر برای مردمی بنماییم که آب آشامیدن برای آنها حکم کیمیا را دارد وگرمای طاقت فرسای آن جان آنان را به لبشان رسانده است؟پخش آهنگهای انقلابی و برنامه های بی شمار وهزاران کار دیگر مشابه اینها در رسانه های همگانی و راه اندازی همایش های بیشمار در سراسر ایران زمین چه دردی از مردم صبور این شهر را درمان می نماید؟ برگزاری همایش در برج میلاد تهران چه ثمری برای مرم این شهر فقیر دارد؟آیا اگر هزینه های این همه مراسمات را که در یک روز برگزار می شود وروز دیگر از یادها محو می گردد را صرف حل مشکلات بیشمار مردم این شهر بنماییم پسندیده تر نیست ؟تجلیل کردن کار نیکویی است ولی وقتی به مرحله اسراف رسید رنگ وبویی دیگری پیدا می کند که مشام را آزار می دهد پس متعادل رفتار نماییم حق یارتان باد