خدمت سروران عرض کنم که بنده توفیق حضور در این نشست نقادانه را نداشتم . درحقیقت جمعه ها را درخدمت مادرم هستم .اما سالهاست که بعضی حرفها را درباره ی ایام محرم و نحوه ی عزاداری هیئت خاندان میخواستم بیان کنم به نحوی که به گوش همگان برسد که خداراشکر امسال زمینه اش فراهم شد قبل از بیان کتبی عرایضم به این نکته اشاره میکنم که به احتمال زیاد بخشی ازاین مطالب به مذاق بعضی اشخاص خوش نخواهد آمد . که صد البته درذات نقد چنین مُرّ و تلخی چشمگیری وجوددارد .بنا براین پیشاپیش عذر میطلبم . اما بعد :
با دید کلی به هیآت عزاداری شهرمان در دیدی کلی عزاداری ها خیلی جنبه ی نمایشی وباعرض تأسف جنبه ی تففنی به خود گرفته است شاید صرف نظر ازچند هیئت بتوان گفت مثل کارناوالیست که اعضای آنسیاهپوشند وحتی دراین کارناوال خیلی هارا میتوان دید که درحال گفتن و خندیدن با شخص همراه یا بغل دستی خود به سینه یا طبلشان می کوبد و یا مثل یک ربات برنامه ریزی شده زنجیرشان را بالا وپایین میبرند و اینان به همه چیز شبیه اند الا عزادار خیلی ها دوربین به دست به شکار لحظه ها میپردازندو منتظرند تا گروه مارشی را که هماهنگتر وزیباتر مینوازدبه یکدیگر نشان دهند و دررژه ی دیدنی این کارناوال به نام امام حسین، با چای شیرین و شیر و آش رشته وکیک وکلوچه و بیسکویت و حلوا و خرما(که دیگر از مد افتاده )شربت و اخیرا ساندویچ !!کامشان را شیرین و وقتشان را با برنامه ی جذاب و دیدنی!!!عصر تاسوعا ،صبح عاشورا و عصر عاشورابگذرانند و تازه عصر عاشوراکه از همه ی قسمتها با آمدن شتران و کاروان به اصطلاح اسرا به صورت نمادین جذابترو دیدنی تر هم میشود و شام غریبان هم که شمع به دست تازه یاد حوائجمان می افتیم و .. و از همه فاجعه بارتر قضیه آنجاست که شالهایی را به نشانه ی احترام به دوستان واقوام و عزیزانمان رد وبدل میکنیم که سوای رنگهای شاد و جیغ شان در خیلی موارد،بسته به درجه ی قرابت ودوستی یا موقعیت اجتماعی شخص طول وعرض و جنس و تعداد آنهم تغییر میکند . حالا با این حساب کجای این کار ها به عزاداری می ماند و کجای حال این اشخاص به عزاداران شبیه است ؟ جای امام حسین و فلسفه ی قیام خونبار عاشورا و آرمانی که برای تحقق آن همه باید قربانی شوند از پیران قد خمیده تا کودک رضیع کجاست؟ خیلی حرفهای تلنبار شده ی دیگر در گلو مانده وروی دل اناشته که مقالی و مجالی دیگر میطلبد .اما دربار ه ی خودمان:
بنده ی حقیر خاک پای عزاداران حقیقی حضرت ارباب ابا عبدالله الحسین هم نیستم .خدا عزاداری و خدمات صادقانه و شبانه روزی شما عاشقان را که دربرپایی این تکیه ی قدمت دار حسینی تلاشی مجاهده وار دارید فبول فرماید .اما چند پیشنهاد و انتقاد و اندکی هم گلایه :
ا- کاش در طول این دهه ی عزاداری علاوه بر نوحه خوانی و سینه زنی از مرثیه خوان یا روضه خوان هم دعوت میشد تا از ثواب اشک بر عزای (قتیل العبرات ) فیض مضاعف می یافتید و همچنین با دعوت از سخنرانان مطلع وکارشناس درجهت روشن کردن افکار وتشریح و تفسیر نهضت عاشورا برای حاضران درتکیه که اکثرا هم نوجوان وجوانند وبه این اطلاعات سخت نیازمند قدمی برمیداشتید .
۲- خواندن زیارت عاشورا ورسیدن به فیض عظمای آن را درتکیه از اهم امور بدانید .تافقط بع جنبه های ظاهری ونمایشی بسنده نکرده باشید.
۳- طرح قلک در سالهای قبل خیلی خوب بود .خرده خرده جمع شدن در طول سال بارمالی یکباره ای ندارد و به مرور انباشت میشود.
۴-به یقین همه ی شهر دزفول میدانند که شأن زنان و دختران خاندان مجدی اجلاز آنست که گردی بر آن بنشیند باقاطعیت میگویم که در تماماخلاف ما نمی توان بانویی را یافت که خدای ناکرده نامش به غیر عفاف و نیکی شهره شده باشد (تاباد چنین باد)گرچه متأسفانه قواعد زندگی بعضی این روزها عوض شده و وجوهات کاذبی که متأسفانه حتی ضد ارزشهای دینی است به طرزی وارونه ارزش محسوب ووارد زنگی شده است اما عاجزانه از خواهران خاندان خودم میخواهم که حداقل حرمت عزای امام حسین (ع)را در عصر عاشورا ودر تکیه – محله ی خودمان داشته باشیم . آنروز را ساده بپوشیم نقاشی چهره را به وقتی مناسب تر بگذاریم . با صذای بلند بایکدیگر حرف نزنیم و بلند نخندیموجدا از اختلاط با مردان نامحرم- هرچند فامیل -بپرهیزیم و بی رودربایستی کاری نکنیم که در میان مردان محله های دیگر انگشت نما بشویم یا سخن سختی درباره مان گفته شود .و نکته ای دیگر که با هیئت امنا به طور خصوصی خواهم گفت . زینبی باشیم ومردانمان حسینی .