تابستانی که گذشت دو روز در آبادان مهمان مادر شهدا که دختر دایی ام محسوب میشود بودم۰با گذشت سی و دو سال از شهادت پسرانش هنوز همچنان هر شب جمعه بر سر مزار شان میرود و با اشک دیده و شیشه گلاب خاک نشسته بر سرسنگ مزار شان را میشوید تا مبادا در گذر زمان فراموش شوند و من نوعی فراموش کنم اسایش امروزم مدیون خون جوانان اوست۰اما حکایت عجیبی برایم کرد که تا به امروز ذهنم را به خود مشغول کرده۰در گوشه اتاق پذیرایی میز کوچکی گذاشته و ان را بادیپلم شهید علیرضا و لوح تقدیر های پسران شهیدش مزین کرده است۰گفت:گاهی اوقات دلم سنگین میشود و هوای بچه ها بدجوری به سرم میزند و در این هنگام هیچ راهی پیش رویم نیست جز این که چند بیتی در غم هجرانشان بخوانم و با اشک چشم آتش دل را خاموش کنم اما در همین اثنا صدای خنده و گفتگو پسران از داخل همین اتاق و کنار همین میز به گوشم میرسد و من فارغ از زمان و مکان میشوم وبه هوای دیدن بچه ها بر میخیزم و به درون اتاق میروم و انگاه فقط نگاه مهربان قاب گرفته شان را میبینم که باز هم مرا به صبوری دعوت میکنند۰خداوندا به حرمت حضرت زینب صبری زینبی به او عطا کن۰