مَثَلُ الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّهٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِی کُلِّ سُنبُلَهٍ مِّائَهُ حَبَّهٍ» (بقره، ۲۶۱)

مثال کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند، همانند دانه‌ای است که هفت خوشه برویاند و در هر خوشه، صد دانه باشد.
امروز، در آستانه زادروز مرحوم حاج غلامرضا مجدی نسب، یکی ازبنیانگذاران خَیِّر و فروتن صندوق قرض‌الحسنه ولیعصر دزفول، یاد ایشان را پاس می‌دارم و بر قامت بلند ایثار و مردم داری ایشان سر تعظیم فرود می‌آورم. مردی که در سال ۵۷، نه برای نام و نشان، که برای رضای خدا و گره‌گشایی از مردم شهر و دیارش ، قدم در راهی نهاد که امروز پس از دهه‌ها، همچنان درخت نیک‌وَرزی‌هایش سایه‌گستر نیازمندان است.او هرگز نخواست کارهای خیرش طنین افکن شود، اما صدای مهربانی‌هایش در قلب‌های گشوده، در دستان یاریگر صندوق و در لبخند رضایت نیازمندانی که ناشناخته کمک شدند، جاودانه است. او نهال وقف و همدلی را کاشت تا نسل‌ها از ثمره‌اش بهره ببرند.
امروز، تولد اوست؛ تولد انسانی که زندگی‌اش نه در تکرار سال‌ها، که در تداوم نیکی‌ها معنا می‌یابد. روحش با یادگار ماندگارش(صندوق قرض الحسنه ولی عصر دزفول )صندوقی که گره از کار مردم می‌گشاید همواره زنده و مایه افتخار خانواده و جامعه است. روحش شاد.